2016-09-22 თსუ რექტორის არჩევნების მოლოდინში 23 სექტემბერს თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტს ახალი რექტორი ეყოლება. სტუდენტებში კი წინასაარჩევნო განწყობა ნელ-ნელა პროტესტში გადაიზარდა, გიორგი შარვაშიძის კანდიდატად დარეგისტრირებამ „აუდიტორია 115-ის“ წევრების სერიოზული უკმაყოფილება გამოიწვია. კანდიდატით არც სტუდენტური თვითმმართველობის წევრები არიან კმაყოფილი, რადგან ერთნიც და მეორენიც მიიჩნევენ, რომ ამით უნივერსიტეტის ავტონომიას სერიოზული საფრთხე ემუქრება. მინისტრის ყოფილი მოადგილისადმი პროტესტს სტუდენტებში, პირველ რიგში, უნდობლობა იწვევს. როგორც „აუდიტორია 115“-ის წევრები ამბობენ შარვაშიძის კანდიდატურას ლობირებას სამთავრობო პარტიაში უწევენ.
„სამწუხაროდ, ეს არჩევნები არ იქნება გამონაკლისი და ის ისევ კარგად ნაცნობი სცენარით წარიმართება. სახეზე გვაქვს უნივერსიტეტის შიდა კლანებსა და მთავრობას შორის ძალაუფლების გადანაწილების კიდევ ერთი ეტაპი.
გახდა თუ არა საზოგადოებისთვის ცნობილი, რომ არჩევნებში მონაწილეობას განათლების მინისტრის ყოფილი მოადგილე გია შარვაშიძე მიიღებდა, ნათელი იყო, რომ მას ურთიერთობის გარკვევა უნივერსიტეტის შიდა კლანებთან მოუწევდა. ამავდროულად, საიდუმლო არავისთვის ყოფილა, რომ შარვაშიძის კანდიდატურას ლობირებას სამთავრობო პარტიაში უწევენ.
შარვაშიძის წინააღმდეგ თავიდანვე ხმა აიმაღლეს უნივერსიტეტის კლანების ნაკლებად გავლენიანმა სახეებმა და თვითმმართველობამ. მთავარმა ფიგურებმა დუმილის შენარჩუნება არჩიეს.
კლანებთან დაკავშირებული ზოგიერთი პერსონა და თვითმმართველობის წევრები საუბრობენ, რომ ისინი, თითქოს, იცავენ უნივერსიტეტის ავტონომიას. ამ მიზეზით ხსნიან რექტორობის კონკრეტული კანდიდატის მხარდაჭერას ან უნდობლობას. მსგავსი მლიქვნელობა და გაუნათლებლობა ამ რეალობაში უბრალოდ გამაღიზიანებელია“ (ცოტნე ცხვედიანი, „ავტონომია და იზოლაცია“).
20 სექტემბერს, არჩევნებამდე სამი დღით ადრე, რექტორობის კანდიდატთან გიორგი შარვაშიძესთან სტუდენტებმა გამართეს შეხვედრა, რომელიც ხმაურისა და კამათის ფონზე წარიმართა. სტუდენტებმა კიდევ ერთხელ შეახსენეს რექტორობის კანდიდატს დაპირებები, რომელიც მან მინისტრის მოადგილედ ყოფნის დროს არ შეასრულა და დაინტერესდნენ, რატომ არ განახორციელა, მაგალითად, თვითმმართველობის რეფორმა. მათთვის მნიშვნელოვანი იყო იმის მოსმენაც, თუ რა ნაბიჯების გადადგმას აპირებს შარვაშიძე იმ შემთხვევაში, თუ კი მას აკადემიური საბჭო რექტორად აირჩევს, მაგრამ, როგორც სტუდენტები აღნიშნავენ, კანდიდატის მხრიდან მხოლოდ და მხოლოდ თავის მართლება და პასუხებზე თავის არიდება მიიღეს.
სტუდენტების ნაწილთან ერთად, გიორგი შარვაშიძეს რექტორობის ერთ-ერთი კანდიდატიც დაუპირისპირდა. ქალბატონმა ცირა ბარამიძემ განაცხადა: „იმ შემთხვევაში, თუკი აკადემიური საბჭო გიორგი შარვაშიძეს აირჩევს, ამით დაადასტურებს, რომ უნივერსიტეტი გარე ძალებიდან იმართება. არჩევნებში მისი მონაწილეობა ჩემთვის რექტორის დანიშვნაა და არა არჩევნები.“
ბრალდებებს კატეგორიულად უარყოფს თვითონ გიორგი შარვაშიძე: „ეს გემოვნების საკითხია, ყველას არ მოეწონები. ზეწოლა ნამდვილად არის, ოღონდ ეს არ მოდის ოფიციოზიდან. ძალიან კარგად მახსოვს ის დრო, როდესაც მართლაც პრესინგი მიდიოდა აკადემიურ საბჭოზე“.
სტუდენტების ნაწილი ბატონ გიორგი შარვაშიძეს მოუწოდებს, მოხსნას კანდიდატურა.
გიორგი სოფრომაძე, „აუდიტორია 115“: „გიორგი შერვაშიძის მიმართ, ბუნებრივია, გვაქვს პრეტენზიები და ვაპროტესტებთ მის მონაწილეობას არჩევნებში, რადგან მაშინაც, გაზაფხულზე და ახლაც ჩვენ უნივერსიტეტის ავტონომიურობას ვიცავთ. მას შემდეგ, რაც ჩვენ გვქონდა კომუნიკაცია სამინისტროსთან, უშუალოდ გიორგი შარვაშიძესთან, რეალურად არც ერთი დაპირება არ შესრულდა. რამდენიმე დღის წინ, ერთ-ერთ სატელევიზიო გადაცემაში, გიორგი შარვაშიძემ განაცხადა, რომ, თითქოს, ბოლო დროს მოლაპარაკებებში აღარ მონაწილეობდა. ეს არ არის მართალი. სწორედ გიორგი შარვაშიძე იღებდა მონაწილეობას იმ სამმხრივ შეხვედრებში, რომლებიც, პრემიერ-მინისტრის გადაწყვეტილებით, გაზაფხულზე მიმდინარეობდა. ჩვენი მოთხოვნები თვითმმართველობის გაუქმებას ეხებოდა, ვითხოვდით უნივერსიტეტის დაფინანსების გაზრდას, უმაღლეს სასწავლებელში გარე რეფერირების სისტემის დანერგვას და საუნივერსიტეტო სივრცის შექმნას. არც ერთი მოთხოვნა არ შესრულებულა.
ეს არის ერთ-ერთი ყველაზე დიდი წინააღმდეგობა — მიზეზი, რის გამოც ჩვენ არ ვუჭერთ მხარს გიორგი შარვაშიძის კანდიდატურას. ბუნებრივია, ამ ყველაფრის შემდეგ, მის მიმართ ნდობა არ გვაქვს და არ გვჯერა, რომ რაიმე ცვლილებებს გაატარებს.
იყო საუბარი იმაზეც, რომ სახელმწიფოს მხრიდან წამოსული კანდიდატი შიდა კლანების წარმომადგენელს დაუპირისპირდებოდა. ამიტომ ჩვენ ვამბობდით, რომ რექტორის მოვალეობის შემსრულებელს არ უნდა ჰქონოდა შესაძლებლობა, მონაწილეობა მიეღო არჩევნებში და გამხდარიყო შემდგომში რექტორი. პარალელურ რეჟიმში გვიწევს შიდა კლანებთან ბრძოლაც.
რა სამწუხაროა, რომ ვსაუბრობთ ავტონომიაზე, რომელიც რეალურად უნივერსიტეტს არასოდეს ჰქონია. ავტონომია მაშინ შეგვიძლია განვიხილოთ, როცა უნივერსიტეტი მეცნიერებაზეა დაფუძნებული და როცა დასაცავი მართლა არსებობს რაღაც. რეალურად, დღეს უნივერსიტეტში დასაცავს, სამწუხაროდ, ვერ აღმოვაჩენთ — ვერც მეცნიერება, ვერც კვლევითი პროცესები, ვერც თანასწორი ურთიერთობები და ვერც გარემო, რომელსაც უნივერსიტეტი გულისხმობს. ბუნებრივია, ვიღაც შეიძლება შემედავოს, რომ წვრილ-წვრილი სამეცნიერო სამუშაოები მიდის, მაგრამ, თუ ძირეულ და შინაარსობრივ ცვლილებებზე ვსაუბრობთ, მაშინ ეს წვრილ-წვრილი საქმიანობა ჩვენს კრიტიკას ვერ გაუმკლავდება.
პრობლემაა, ერთი მხრივ ის, რომ სახელმწიფო პირდაპირ აგზავნის თავის კანდიდატს, მეორე მხრივ, პრობლემაა ისიც, რომ შიდა კლანები ცდილობენ, უნივერსიტეტის ავტონომიურობას ამოეფარონ. თვითმმართველობაც სწორედ ამას ცდილობს, ავტონომიურობის დაცვას ამოეფაროს ტრაფარეტულად.“
„ბევრი ელოდა, რომ გია შარვაშიძის კანდიდატურას შიდა კლანები თავის კანდიდატს დაუპირისპირებდნენ. სწორედ ამაზე ამყარებდნენ იმედს დაბალი რგოლის ბიუროკრატები და თვითმმართველობაც. ბოლოს ისინი ცდილობდნენ, რომ თავისი კანდიდატურა დაეყენებინა ამჟამად რექტორის მოვალეობის შემსრულებელ დარეჯან თვალთვაძეს. ამ უკანასკნელს, ცხადია, ამ ნაბიჯისთვის გამბედაობა ვერ ეყოფოდა.
სინამდვილეში ძალაუფლების მორიგი გადანაწილების დეტალები უფრო მაღალ ეშელონებში გადაწყდა. უნივერსიტეტის შიდა კლანებმა საკუთარი ძალები რეალურად შეაფასეს და გია შარვაშიძეს თავიანთი კანდიდატი არ დაუპირისპირეს. ცხადია, მათ ამისთვის კონკრეტული გარანტიები მიიღეს. რექტორად არჩეულ შარვაშიძეს ბევრი ვალი ექნება დასაბრუნებელი.
საიდუმლო არაა, რომ ის, ჯერ კიდევ იმ დროს, როცა მინისტრის მოადგილის პოსტს ინარჩუნებდა, მოლაპარაკებას აწარმოებდა უნივერისტეტის გავლენიან ჯგუფებთან.
ამ ყველაფრის გათვალისწინებით, ფაქტია, რომ რექტორის არჩევნები უბრალოდ ფარსია. შეუძლებელია გია შარვაშიძის კანდიდატურა სტუდენტებისთვის მისაღები იყოს“ (ცოტნე ცხვედიანი, „ავტონომია და იზოლაცია“).
ბახვა კვირიკაშვილი, სტუდენტური თვითმმართველობის პრეზიდენტი: „წარმოდგენილი სამი კანდიდატურიდან რომელიმეს მიმართ სიმპათია რომც გვქონდეს, ამის გაჟღერებას მაინც არ ვაპირებთ, რადგან ამით გამოვრიცხოთ აკადემიურ საბჭოებზე რაიმე ზეგავლენის ან ზეწოლის ფაქტორი. მათ ობიექტური გადაწყვეტილება უნდა მიიღონ და პირდაპირ, დემოკრატიული არჩევნების გზით, აირჩიონ უნივერსიტეტის მომავალი რექტორი. რაც შეეხება წარმოდგენილ კანდიდატების შესახებ ინფორმაციას, მათგან მხოლოდ ერთის — გიორგი შარვაშიძის შესახებ ვფლობთ ინფორმაციას. ჩვენი პოზიცია ამ კანდიდატურის მიმართ იცის როგორც აკადემიურმა საბჭომ, ისე საუნივერსიტეტო საზოგადოებამაც — მის რექტორად არჩევას შეიძლება უნივერსიტეტის ავტონომიის შეზღუდვა მოჰყვეს. რაც შეეხება დანარჩენ ორ კანდიდატს, მე პირადად არც მათი წარსულის შესახებ მაქვს ინფორმაცია და არც მათ კონცეფციებსა და სამომავალო გეგმებს ვიცნობ. უნივერსიტეტის წარმომადგენლობითი ორგანო — სტუდენტური თვითმმართველობა — ყოველთვის ინსტიტუციური წესრიგისა და კანონიერების ფარგლებში მიმდინარე პროცესების მომხრე იყო. ამიტომაც, კანონიერად მხოლოდ ერთადერთ ორგანოს — აკადემიურ საბჭოს შეუძლია, არჩევნების გზით, ობიექტური გადაწყვეტილების მიღება და, რასაკვირველია, სწორედ მას დაეკისრება სრული პასუხისმგებლობა უნივერსიტეტის რექტორის არჩევაზე.
აკადემიურ საბჭოსთან ორი შეხვედრა გვქონდა და მათი პოზიციები მოვისმინეთ, გავაცანით ჩვენი წინასაარჩევნო განწყობა და დამოკიდებულება კონკრეტულ საკითხებთან მიმართებაში. საერთოდ კი, ვფიქრობ, მთელი საუნივერსიტეტო საზოგადოება ერთ რამეზე უნდა თანხმდებოდეს — უნივერსიტეტს ჰყავდეს რექტორი, რომელიც იქნება კარგი მეცნიერი და კარგი მენეჯერი. სამწუხაროდ, შიდა საუნივერსიტეტო სივრციდან არავინ არ წამოაყენა კანდიდატი. რატომ? ეს უკვე ცალკე პრობლემაა, თუკი უნივერსიტეტს არ შეუძლია ან არ აკეთებს იმას, რომ საერთო კანდიდატი ჰყავდეს შიდა წრიდან. უნივერსიტეტში მყოფი ადამიანი უფრო კარგად იცნობს არსებულ პრობლემებს, უფრო მეტიც, საკუთარ თავზე აქვს გამოცდილი, უკანასკნელი პერიოდის განმავლობაში, კონკრეტული ხელმძღვანელის არასწორმა ქმედებამ სადამდე მიგვიყვანა. იგულისხმება, რა თქმა უნდა, საუნივერსიტეტო პოლიტიკა. ამიტომაც სამწუხაროა, რომ არ შეირჩა შიდა კანდიდატი, მაგრამ მოცემულობიდან გამომდინარე უნდა ვიმსჯელოთ ხოლმე.“
გიორგი შარვაშიძის რექტორად არჩევას აპროტესტებენ „აუდიტორია 115“-ის წევრებიც და სტუდენტური თვითმმართველობაც, თუმცა მათი პროტესტი ერთიანობაში მაინც არ განიხილება. როგორც ბახვა კვირიკაშვილი აცხადებს: „ამ საკითხზე არა მხოლოდ თვითმმართველობა და „აუდიტორია 115“ უნდა ერთიანდებოდეს, არამედ ზოგადად საუნივერსიტეტო საზოგადოება. რაც შეეხება პოზიციის ერთიანობას, „აუდიტორია 115“-ის წარმომადგენლები ამის წინააღმდეგი არიან. როცა აკადემიურ საბჭოსთან პირველ შეხვედრას ვაპირებდით, დავუკავშირდით და შეხვედრაზე მოსვლა შევთავაზეთ, ერთად რომ დაგვეფიქსირებინა პოზიცია, მაგრამ უარი მივიღეთ. ვფიქრობ, „აუდიტორია 115“ უფრო ღიად და ცხადად უნდა აფიქსირებდეს თავის პოზიციას და მხოლოდ იმ არგუმენტით, რომ წარსულში მინისტრის მოადგილემ მოატყუათ, არ უნდა აპროტესტებდნენ შარვაშიძის არჩევას და ამით უნივერსიტეტის ავტონომიის შეზღუდვას. კონკრეტულ შემთხვევაში, უფრო მისაღები მიზეზი და არგუმენტი ისაა, რომ მინისტრები და მინისტრების მოადგილეები პირდაპირ არ უნდა მოდიოდნენ თანამდებობებზე. ავტონომიის შეზღუდვა სწორედ მაშინ ხდება, როცა პირდაპირ ხდება ჩარევა კონკრეტული ინსტიტუციის გადაწყვეტილებებში. კარგი იქნებოდა, თუ მხოლოდ ამ ფაქტის გამო არ დაუპირისპირდებიან კონკრეტულ კანდიდატს და არ დაივიწყებენ უნივერსიტეტის მომავალ საფრთხეს.“
„შარვაშიძე აქტიურად მონაწილეობდა განათლების სამინისტროსა და „აუდიტორია 115-ს“ შორის გამართულ მოლაპარაკებებში. შეხვედრებზე ზოგჯერ კომიკური ვითარებაც იქმნებოდა — როცა კრიტიკულ შეკითხვებს მინისტრი ვერაფერს პასუხობდა, ამ ყველაფერზე გამუდმებით პასუხის გაცემას თავის თავზე იღებდა შარვაშიძე,რომელიც უბრალოდ ცდილობდა, დემაგოგიით და უშინაარსო ფრაზებით აერიდებინა კითხვები მინისტრისთვის.
საბოლოოდ, „აუდიტორია 115“-სა და განათლების სამინისტროს შორის შეთანხმება მაინც შედგა. დათქმულ დროს განათლების სამინისტროდან პარლამენტში შესატანი კანონ-პროექტი უნდა გადმოეგზავნათ სტუდენტებისთვის. როგორც ირკვევა, სამინისტროში კანონ-პროექტი მოამზადეს, მაგრამ საქმეში ძალოვანი სტრუქტურები ჩაერივნენ. შედეგად, სტუდენტებს სულ სხვა შინაარსის კანონ-პროექტი გადმოგვიგზავნეს, რომელიც არანაირად არ ასახავდა ჩვენს შეთანხმებებს.
ამ ყველაფრის გათვალისწინებით, ცხადია, რექტორობის პერიოდში მისგან არანაირ დამოუკიდებელ მოქმედებას არ უნდა ველოდოთ. უნივერისტეტი ისევ ძველებურად ჭაობში დარჩება. შევინარჩუნებთ იზოლირებულ, არათავისუფალ აკადემიურ გარემოს, სადაც მეცნიერება მეორეხარისხოვანია, მთავარია კლანების ინტერესები, რომლებიც ,,ცოდნის ტაძარს’’ (როგორც თვითონ უყვართ ხოლმე თქმა, პათეტიკურ გამოსვლებში) ისე უყურებენ, როგორც კორპორაციას და მხოლოდ ფინანსური ინტერესებისთვის იყენებენ.
უკვე დროა, რომ ძალაუფლების გადანაწლების ამგვარი დაუსრულებელი ჯაჭვი ყელში ამოგვივიდეს. დღეს ჩვენ გვჭირდება ბრძოლა ხარისხიანი განათლებისთვის. უნდა დასრულდეს არსებული მანკიერი პრაქტიკა, როცა ლექტორები უბრალოდ ინფორმაციას გადასცემენ სტუდენტებს. ჩვენ გვჭირდება მეცნიერული მუშაობა და არა კორპორაციად ქცეული უნივერსიტეტი“ (ცოტნე ცხვედიანი, „ავტონომია და იზოლაცია“).
„აუდიტორია 115“-ის ძირეული და ფუნდამენტური მოთხოვნა განათლების ხარისხის გაუმჯობესებასა და განათლების ხელმისაწვდომობას უკავშირდება.
გიორგი სოფრომაძე: „ხარისხში, რა თქმა უნდა, იგულისხმება რეფერირება, მეცნიერული, კვლევითი სამუშაოები; ხელმისაწვდომობაში კი — განათლების მიღების შესაძლებლობა, რასაც სტუდენტი, ერთი მხრივ, ვერ ახერხებს იმის გამო, რომ უნივერსიტეტში განათლების ხარისხი დაბალია და, მეორე მხრივ, იმიტომ რომ, დიდი გადასახადია, ამის გარდა მათ ნაქირავებ ბინებში უწევთ ცხოვრება.
ამიტომ ვითხოვთ, მოგვარდეს და მოწესრიგდეს სტუდენტთა დასაქმებისა და სტუდენტური საცხოვრებლის საკითხი, ამით პირდაპირ მივუთითებთ სახელმწიფოს პასუხისმგებლობაზე. როცა სახელმწიფოს პრიორიტეტი არ არის მეცნიერება, გვიწევს შეხსენება, რომ გაიხადონ მეცნიერება პრიორიტეტად, მეტი თანხა გაიღონ მის გასავითარებლად, რომ უნივერსიტეტში დაიწყოს სამეცნიერო მუშაობა, კვლევითი საქმიანობა. მივუთითებთ იმაზე, რომ ხელმისაწვდომი გახადონ სწავლა სტუდენტისთვის, მისცენ საცხოვრებელი და მოაგვარონ დასაქმების პრობლემა. გაიღეთ ხარჯები ამისთვის.
რაც შეეხება საუნივერსიტეტო სივრცისა და თვითმმართველობის საკითხს, გეტყვით, რომ თვითმმართველობა დღეს, უნივერსიტეტში, წარმოადგენს პრივილეგირებულ ჯგუფს, სადაც თანასწორ ურთიერთობებზე გვერდის ავლით ხდება სტუდენტური აზრის წარმოჩენა. ამასთან ერთად, ისინი არამიზანმიმართულად ფლანგავენ თანხებს. ჩვენ ვამბობთ, რომ მხოლოდ თვითმმართველობა ნუ იქნება ერთადერთი ლეგიტიმური სტუდენტური წარმომადგენლობითი ორგანო უნივერსიტეტში, ყველა ჯგუფს თავისუფლად გაერთიანების შესაძლებლობა მიეცეს და ყველა სტუდენტს — თანასწორი შესაძლებლობა მინიჭებული უფლებებით სარგებლობისთვის. სტუდენტური საქმიანობა გავხადოთ უფრო შინაარსიანი და არა ზედაპირული. ფაქტობრივად, როცა ამ მოთხოვნებიდან ვერც ერთის შესრულება ვერ შეძლო შარვაშიძემ, მინისტრის მოადგილედ ყოფნის დროს, ეს პირდაპირ მიანიშნებს, რომ მას არ შესწევს უნარი, გადადგას ქმედითი ნაბიჯები. ის პირდაპირ გამოგზავნილი კადრია უნივერსიტეტში და სხვა მისია აკისრია.
ჩვენ არავის მივცემთ იმის საშუალებას, რომ რექტორის არჩევნებით გადაფაროს „აუდიტორია 115“-ის ძირითადი მოთხოვნები. ჩვენი და თვითმმართველობის მოთხოვნები ფუნდამენტურად განსხვავდება ერთმანეთისგან. ვერც კრიტიკას მივიღებთ მათგან, რადგანაც რექტორის არჩევნების შესახებ ჩვენი პოზიცია მკაფიოა და მას ბოლომდე გავყვებით.
ვიმედოვნებთ, შარვაშიძე გონივრულ გადაწყვეტილებას მიიღებს და გაითვალისწინებს სტუდენტთა პროტესტს.“
რას აპირებენ იმ შემთხვევაში თუკი 23 სექტემბერს აკადემიური საბჭო რექტორად გიორგი შარვაშიძეს აირჩევს? — გიორგი სოფრომაძე ამბობს, რომ კონკრეტული ნაბიჯების გადადგმის სურვილი პროცესში გამოჩნდება: „ერთია, წინასწარ განვიხილოთ და დავგეგმოთ შემდგომი ნაბიჯები, მაგრამ მეორეა, კონკრეტული ვითარების გათვალისწინება, რადგან არის შემთხვევები, როცა არ შეიძლება, საკითხს სხვაგვარადაც რომ არ შევხედოთ. თუმცა, ეს არ ნიშნავს პრინციპებისა და პოზიციის დათმობას. უბრალოდ, საუბარია ბრძოლის ხერხებზე. ბუნებრივია, „აუდიტორია 115“ კიდევ უფრო დიდი ძალისხმევით, გაასმაგებული და გაათასმაგებული ძალით დაიწყებს ამ მოთხოვნებისთვის ბრძოლას. ჩვენ ვაიძულებთ სახელმწიფოს, შეასრულოს მისი პირდაპირი ვალდებულება.
არ გავჩუმდებით, უპირობოდ გავაგრძელებთ ბრძოლას რეალური სამეცნიერო სივრცის შესაქმნელად უნივერსიტეტში. გავიარეთ ის პერიოდი, როცა ძალაუფლებრივი ჯგუფები ინაწილებდნენ ძალაუფლებას, ამ ჯგუფებს უერთდებოდა სახელმწიფოც და ამ ფორმით იგდებდა ხელთ მართვის სადავეებს. ჩვენ ცვლილებები გვჭირდება. ასეთი ტიპის თამაშებში, რეალურად, სტუდენტებს ვეღარ ჩაითრევენ. სტუდენტების პოზიცია მკვეთრია — არ უნდა გახადონ უნივერსიტეტი ძალაუფლებრივი კლანების ბრძოლის ველად. უნივერსიტეტი უნდა გახდეს ყველაზე მთავარი და უმნიშვნელოვანესი სამეცნიერო დაწესებულება ამ ქვეყანაში, უნდა იქცეს სივრცედ, სადაც თანასწორად შეეძლებათ სტუდენტებს ურთიერთობა ერთმანეთთანაც და ლექტორებთანაც. უპირველეს ყოვლისა, უნივერსიტეტი უნდა გადავაქციოთ სტუდენტებისა და ლექტორების სამეცნიერო სივრცედ და არა კლანების დაწესებულებად. აქ უნდა გაჩნდეს შესაძლებლობა სტუდენტებისთვის, აწარმოონ ახალი ცოდნა და მეცნიერული შრომა, უნივერსიტეტი მეცნიერების ადგილია და არა კორპორაცია, რომელიც ფულის საშოვნელ მანქანას დაემსგავსა. დროა, მორჩეს შეფასებები, რომ ამ „წმინდა ტაძარში ცოდნის აკვანი დაირწა“! დღეს ამით აღარავინ ტყუვდება. ყველა სტუდენტი კარგად გრძნობს და აანალიზებს პრობლემებს, რომლებიც ჩვენს თავსაა. ვინც თავს აჩვენებს, რომ სხვა პლანეტაზეა და იქიდან იბრძვის, მას, ჩვენგან განსხვავებით, სხვა რამ აქვს შესანარჩუნებელი.“
ბახვა კვირიკავშილი კონკრეტული ქმედებების შესახებ საუბარს 23 სექტემბრის შემდეგ ამჯობინებს და აცხადებს, რომ: „უნივერსიტეტის თვითმმართველობა, რა თქმა უნდა, ყოველთვის იყო მისი ავტონომიურობის სადარაჯოზე და, რაც მთავარია, ამჯობინებს უნივერსიტეტის ავტონომიისთვის საჭირო ინსტიტუციური წესრიგის არსებობას. ინსტიტუციური წესრიგი არ არსებობდა მარტში და რა მოვლენებიც მივიღეთ, ყველას კარგად გვახსოვს. ამიტომაც, რაღაც პერიოდიდან მაინც, ამ უნივერსიტეტში უნდა დაიწყოს წესრიგის აღდგენა და ინსტიტუციებისადმი პატივისცემა. სწორედ ამიტომ ვამბობთ, რომ სრული პასუხისმგებლობა არჩევნების შედეგებზე აკადემიურ საბჭოს ეკისრება. რაც შეეხება ჩვენს კონკრეტულ ქმედებებს, მოდი, დაველოდოთ 23 სექტემბერს და ამაზე მერე ვისაუბროთ.“
„დღეს აუცილებელია განათლების ხელმისაწვდომობისთვის ბრძოლა. გვჭირდება დასაქმების პროგრამა, რომელიც წერტილს დაუსვამს ჩაგვრას და ექსპლუატაციას, რომლის ატანაც უწევთ სტუდენტებს (ცხადია, ვგულისხმობთ რეალური დასაქმების პროექტს და არა ისეთ ფასადურ პიარ-აქციას, როგორიც ნაციონალურმა მოძრაობამ შემოგვთავაზა, როცა ხელოვნურად შექმნეს მოკლევადიანი სამუშაო ადგილები).
სტუდენტს უნდა ეძლეოდეს საშულება იმუშაოს ნახევარ განაკვეთზე, რათა სწავლისთვის დარჩეს დრო და ენერგია. ახლა ეს თითქმის შეუძლებელია. ახალგაზრდები, რომლებიც მომსახურების სფეროში მუშაობენ, პრაქტიკულად, ჩამოშორებული არიან სასწავლო პროცესს.
ასეთია დღეს რეალური პრობლემები, რომლის წინაშეც ვდაგვართ. სისტემა კი, მხოლოდ ძალაუფლების გადანაწილების მორიგ ფარსს გვთავაზობს.
ჩვენ შეგვიძლია კიდევ ერთხელ ვუყუროთ ამ სანახაობას ან ერთმანეთს ვუთხრათ, რომ მოგვბეზრდა ეს უნიჭობა და ვთქვათ, რომ უნივერსიტეტი ეკუთვნის ლექტორებს და სტუდენტებს“ (ცოტნე ცხვედიანი, „ავტონომია და იზოლაცია“).
მოამზადა ლალი ჯელაძემ
|