2018-05-10
პირველი კვლევა მაუთჰაუზენის ქართველ ტყვეებზე
„ქერჩის ბრძოლების დამთავრების შემდეგ, შეწყდა მიმოწერა ბაბუასა და ოჯახს შორის. შეტყობინება მისი სიკვდილის შესახებ არ მოსულა და ამიტომ ყველა ამ იმედს იყო ჩაბღაუჭებული, იქნებ სადმე ცოცხალი ყოფილიყო.“ — იასონ და ელიზა ტყეშელაშვილები
„...ბებიას და ბაბუას მშობლებს აცნობეს, რომ ბაბუა ჟენევაში გარდაიცვალა. დღემდე ასე ვიცოდით. იმდენი ვიტირეთ მე და ჩემმა დამ, როცა თქვენი სტატია წავიკითხეთ და სიაში ბაბუას სახელი და გვარი ამოვიკითხეთ.“ — მანანა წოწორია
ეს წერილები მაუთჰაუზენის საკონცენტრაციო ბანაკში დაღუპული ქართველი ჯარისკაცების შათამომავლებს ეკუთვნით, რომლებიც, სულ რამდენიმე ხნის წინ, ავსტრიაში მყოფმა ქართველმა სტუდენტებმა, მარიკა ბექაურმა და სალომე სალაძემ, აღმოაჩინეს.
მაუთჰაუზენის ქართველი ტყვეები ორი სტუდენტი გოგონას ყურადღების ქვეშ ერთ-ერთი ექსკურსიის დროს მოექცნენ, როცა მათ ელექტრონულ დაფაზე ქართულად ამოტვიფრული ქართველი ჯარისკაცების სახელები და გვარები ამოიკითხეს. სურვილი გაუჩნდათ, ბანაკის ტერიტორიაზე, ათეულობით ქვეყნის მემორიალურ დაფებს შორის, ქართული მემორიალიც გაჩენილიყო და გამოეკვლიათ იმ ქართველი ჯარისკაცების ვინაობა, რომლებმაც სიცოცხლე ავსტრიის ტერიტორიაზე განთავსებულ, სისასტიკით ცნობილ ბანაკში დაასრულეს, ბანაკში, რომელშიც 1938-1945 წლებში, დაახლოებით 190 000 ადამიანი იმყოფებოდა ტყვეობაში, მათგან 90 000-მდე მკაცრ რეჟიმს შეეწირა.
მარიკა და სალომე საუბრობენ პროექტის შესახებ, რომელმაც მაუთჰაუზენში გარდაცვლილი ქართველი ტყვეების ისტორიები გააცოცხლა და საჯაროდ გამოიტანა.
მოხალისე „მენტორები“
ავსტრიაში სწავლის მსურველებს გზის გაკვალვაში ეხმარებიან
მარიკა: „ავსტრიის სტუდენტთა ასოციაცია“ 2015 წელს დაარსდა, მაშინ სალომე საქართველოს ახალგაზრდა ელჩი იყო ავსტრიაში და, თანამოაზრეებთან ერთად, ამ ერთწლიანი პროექტის ფარგლებში, სტუდენტური ასოციაცია დააარსა. მე გრაცში ვცხოვრობდი, ასოციაციაში მოგვიანებით გავწევრიანდი და გრაცის ფილიალი „გადავიბარე“. ჩემი მთავარი მოტივაცია იმ ახალგაზრდების დახმარება იყო/არის, რომლებსაც ავსტრიაში უმაღლესი განათლების მიღება აქვთ დაგეგმილი და არასაკმარის ინფორმაციას ფლობენ. მახარებს ის ფაქტი, რომ ჩვენი პროექტი „სწავლა ავსტრიაში“ — ქართულენოვანი მონაცემთა ბაზა ავსტრიაში უმაღლესი განათლების შესახებ — უამრავ ახალგაზრდას ეხმარება პირველადი ინფორმაციის მოძიებაში. ასევეა პროექტი „მენტორი“, რომლის მონაწილე ახალბედა სტუდენტებს უკვე გამოცდილი სტუდენტები ეხმარებიან სწავლის პირველ ეტაპზე ისეთ საკითხებში გარკვევაში, როგორიცაა: დაზღვევა, ბინა, ტრანსპორტი, კამპუსი, სტუდენტური შეღავათები და ა.შ.
ასოციაციას უკვე 20-მდე წევრი ჰყავს და მათი ნაწილი აქტიურადაა ჩართული კულტურულ, სპორტულ და ინტელექტუალურ ღონისძიებებში. ავსტრიაში მყოფ ასოციაციის არაწევრ ქართველ სტუდენტებს, ძირითადად, სოციალური ქსელის მეშვეობით ვეკონტაქტებით; ეს ინფორმაციის გავრცელებისა და მეტ დაინტერესებულ ადამიანთან კომუნიკაციის ოპტიმალური საშუალებაა.
იმედი მაქვს, რომ ზაფხულამდე ახალ ვებგვერდს (www.georgianstudents.at) ავამუშავებთ, ასევე ვაპირებთ მონაცემთა ბაზის „სწავლა ავსტრიაში“ გადახალისებას და აქტუალური ინფორმაციით შევსებას. ძალიან მინდა, „მენტორების“ პროექტი კულტურულ-საგანმანათლებლო პროექტად ვაქციო და ახალბედა სტუდენტებს, გარდა სწავლის საკითხებში დაკვალიანებისა, რეგიონისა და ქალაქის კულტურა გავაცნო.
სალომე: ჩვენი მიზანი იყო, გაგვეერთიანებინა ავსტრიაში მცხოვრები ქართველი სტუდენტები და მოხალისეობრივად დავხმარებოდით იმ ქართველ ახალგაზრდებს, რომლებსაც სწავლის გაგრძელება ავსტრიაში უნდოდათ, რათა მარტივად გაევლოთ ის გზა, რომელიც ჩვენ, როგორც სტუდენტებმა, უკვე გავიარეთ; კიდევ ერთ მიზანს კი, ერთობლივი ძალებით ავსტრიაში საქართველოს პოპულარიზაცია წარმოადგენდა.
სტუდენტური ასოციაციის დაარსების დღიდან, დაახლოებით, 60-მდე აქტივობა გვაქვს განხორციელებული, ძირითადად, კულტურული ღონისძიებები. სტუდენტები ვცდილობდით, ჩვენი კულტურა, სიმღერა, ცეკვა, ასევე, ქართული ღვინო და კერძები გაგვეცნო ავსტრიელებისთვის.
ამ ეტაპზე, ჩემთვის, სხვა პროექტებს შორის, პრიორიტეტულია „მაუთჰაუზენის ქართველი ტყვეები“, რადგან მასზე მუშაობა ჯერ არ დასრულებულა. სურვილი გვაქვს, მოვიპოვოთ კვლევითი სტიპენდია, რადგან კვლევა დიდ დროს, ძალისხმევას და ფინანსებს მოითხოვს. კვლევის შედეგებს კი წიგნის სახით გამოვაქვეყნებთ.
ექსკურსიით გაჩენილი იდეა
სალომე: „მაუთჰაუზენის ქართველი ტყვეები“ ჩვენი ასოციაციის ერთ-ერთი ბოლო პროექტია. ყველაფერი კი იმით დაიწყო, რომ ერთ ჩვეულებრივ დღეს, მარიკა და მე, სტუდენტური ექსკურსიით, მაუთჰაუზენის ყოფილ საკონცენტრაციო ბანაკს ვესტუმრეთ. სრულიად მოულოდნელად, დიდ დაფაზე, სადაც იქ გარდაცვლილი 90 000-მდე ადამიანის ვინაობა წერია, ქართული ანბანით დაწერილ ქართულ სახელებსა და გვარებს წავაწყდით. დაგვაინტერესა, ვინ იყვნენ ეს ადამიანები, როგორ მოხვდენენ იქ და გადავწყვიტეთ, ბევრად მეტი გაგვეგო მათზე. ამავე დროს აღმოვაჩინეთ, რომ ყოფილი საკონცენტრაციო ბანაკის ტერიტორიაზე ბევრ ქვეყანას ჰქონდა აღმართული მემორიალური დაფა, საკუთარი ჯარისკაცების ხსოვნის პატივსაცემად, საქართველოს შესახებ კი არსად არაფერი იყო ნახსენები! გადავწყვიტეთ, ჩვენც მოგვეპოვებინა მემორიალური დაფის დადგმის უფლება.
მარიკა: თავიდან არ გვიფიქრია, რომ ამ ამბავს პროექტის სახე მიეცემოდა და ასეთ გამოხმაურებას გამოიწვევდა. ჩვენ მემორიალური დაფის აღმართვას ვაპირებდით იმისათვის, რომ, ერთი მხრივ, დაღუპულებისთვის პატივი მიგვეგო და მეორე მხრივ, ჩვენ შემდეგ იქ მისულ ქართველებს ეს დანაკლისის განცდა აღარ ჰქონოდათ. საბოლოოდ, მემორიალური დაფის აღმართვა მხოლოდ დასაწყისი აღმოჩნდა იმ პროექტისა, რომელზე მუშაობას ახლაც ვაგრძელებთ, ჩვენი სწავლისა და მუშაობის პარალელურად.
რეალობად ქცეული ფიქრები
მარიკა: მას შემდეგ, რაც მაუთჰაუზენის მემორიალის ქართველი ტყვეების გვარები ამოვკრიბეთ და ჩვენი ასოციაციის ფეისბუქგვერდზე გამოვაქვეყნეთ, სულ ვამბობდით, რა იქნება, ერთი მათგანის ახლობლები მაინც ვიპოვოთო; მერე ვამბობდით, რა იქნება ერთმა მათგანმა მაინც მოახერხოს მემორიალური დაფის გახსნის ცერემონიაზე ჩამოსვლაო; იმასაც ვფიქრობდით, იქნებ რომელიმე ორგანიზაცია ან სახელმწიფო სტრუქტურა დაინტერესდეს და გვესტუმროსო.
ფაქტი ის არის, რომ ეს ფიქრები რეალური აღმოჩნდა: ამ დროისთვის, 20-ზე მეტი ოჯახი გამოგვეხმაურა (მათ აბსოლუტურ უმეტესობას საკუთარი პაპა ან დიდი პაპა უგზო-უკვლოდ დაკარგულად მიაჩნდა). 17 თებერვალს, მაუთჰაუზენის საკონცენტრაციო ბანაკში დაღუპული ქართველი ჯარისკაცების — ბენია პირველაშვილისა და ლუკა მარკოზაშვილის — შთამომავლები ჩამოვიდნენ და საქართველოდან ვეტერანების საქმეთა სახელმწიფო სამსახურის დელეგაცია გვესტუმრა.
უამრავი ტექსტის და ფოტომასალის, მათ შორის, საარქივო დოკუმენტების დამუშავება მოგვიწევს იმისათვის, რომ ამ პროექტს კვლევის სახე მივცეთ და, მომავალი წელს, მის ბეჭდურ გამოცემაზე ვიზრუნოთ. ვგეგმავთ კვლევის გაგრძელებას მაუთჰაუზენის ცენტრალურ არქივში, ბად აროლსენის ჳTS არქივსა და საქართველოს ეროვნულ არქივში. თუ შესაძლებლობა მოგვეცემა, მოსკოვის სამხედრო არქივშიც გვსურს მასალების მოძიება. გარდა პერსონალური ანკეტებისა და პირადი მონაცემებისა, განსაკუთრებით საინტერესოა ე.წ. ფილტრაციის დოკუმენტები, რომელთა ნაწილის მოძიება სწორედ რუსეთის სამხედრო არქივშია შესაძლებელი.
სალომე: ქართველ ტყვეთა რაოდენობა იმაზე ბევრად მეტი აღმოჩნდა, ვიდრე მაუთჰაუზენში, ელექტრონულ დაფაზე ჰქონდათ დატანილი. ყოველი ახალი სახელის და გვარის ან ახალი ინფორმაციის გაგება ძალიან დიდი ემოციის მომტანი იყო ჩვენთვის. წარმოიდგინეთ, იკვლევ თემას, რომელიც შენამდე არავის უკვლევია და შენ მიერ აღმოჩენილი ყველა ინფორმაცია მნიშვნელოვანია!
მას შემდეგ, რაც სახელები და გვარები მოვიძიეთ (უნდა გავითვალისწინოთ, რომ ეს საბოლოო სია არ არის და ძიების პროცესი ახლაც გრძელდება), დავიწყეთ მათი შთამომავლების ძებნა. ფეისბუქგვერდზე ამ სახელებისა და გვარების გამოქვეყნებას ძალიან დიდი გამოხმაურება მოჰყვა, ათეულობით ადამიანმა მოგვწერა, რომ იცნობდნენ მათ ოჯახის წევრებს ან თავად იყვნენ შთამომავლები. მაუთჰაუზენში ტყვედ ჩავარდნილი 23-მდე ჯარისკაცის შთამომავალი უკვე ნაპოვნი გვყავს. ძალიან ემოციურია შვილს ან შვილიშვილს უამბო მამის ან ბაბუის შესახებ, თუ სად და როგორ გარდაიცვალა, თან ისიც უნდა გავითვალისწინოთ, რომ ამ საკონცენტრაციო ბანაკს, რომელიც ცნობილია განსაკუთრებით მკაცრი მოქცევით, მინიჭებული ჰქონდა ყველაზე მაღალი — მესამე საფეხური.
მოძიებულ ოჯახებს ვთხოვეთ ჯარისკაცების შესახებ ინფორმაციისა და ფოტომასალის მოწოდება. გვინდოდა, პატარა ბიოგრაფიული ტექსტები თითოეულ მათგანზე შეგვექმნა, მხოლოდ სახელებითა და გვარებით კი არა, ისტორიებითაც რომ ვიცნობდეთ. მაუთჰაუზენის საკონცენტრაციო ბანაკში ტყვედ ჩავარდნილ თითოეულ ჯარისკაცს საკუთარი ისტორია აქვს, რომლის ერთი პატარა ნაწილი ყველასთვის საერთოა — ომში წასვლის შემდეგ მათი კვალი ქრება და ოჯახის წევრები ძიებას იწყებენ, თუმცა უშედეგოდ. ნათესავები, შთამომავლები იგონებდნენ ისტორიებს. იყო შემთხვევა, როცა ერთ-ერთი მათგანის 16 წლის ძმა ომში ჩუმად გაიპარა ძმის მოსაძებნად და თავადაც ვეღარ დაბრუნდა ცოცხალი, ერთმა ძმამ კი თავისი ძმა ფრონტზე დაინახა და ხმა ვერ გააგონა... ეს ჯარისკაცები ომიდან უკან აღარ დაბრუნებულან, მათ სახელებს კი შთამომავლებს არქმევდნენ...
მხარდაჭერით გაზრდილი მოტივაცია
მარიკა: მხარდაჭერას ყოველთვის ვგრძნობთ მაუთჰაუზენის ადმინისტრაციის ყველა თანამშრომლისგან, პროექტის საწყის ეტაპზევე განსაკუთრებული ყურადღებით და გულისხმიერებით გვპასუხობდნენ ელწერილებსა და შეტყობინებებზე. ეს კომუნიკაცია კითხვებზე უბრალოდ პასუხის გაცემაზე ბევრად მეტია, რადგან მათი წერილები და სიტყვები სტიმულის მომცემია ჩვენთვის და უფრო მეტად ცხადყოფს, რამდენად დიდი მნიშვნელობა აქვს ორ ძირითად ამბავს ჩვენს პროექტში: 1. ავსტრიაში მყოფი ორი ქართველი სტუდენტის ინიციატივა, ყოველგვარი სახელმწიფო სტრუქტურის ჩარევის გარეშე განხორციელებული და 2. ავსტრიის საკონცენტრაციო ბანაკებში ქართველი ტყვეების შესახებ აქამდე არავის უკვლევია. რამდენიმე ათეული კვლევა საბჭოთა ტყვეების შესახებ არსებობს, თუმცა კონკრეტულად ქართველი ჯარისკაცების შესახებ კვლევას აქამდე ვერ მივაგენით.
მაუთჰაუზენის ცენტრალურ არქივთან თანამშრომლობა ცალკე აღნიშვნის ღირსია. როცა მათ ვუთხარით, რომ მაუთჰაუზენში გარდაცვლილი ქართველი ჯარისკაცების ოჯახები ვიპოვეთ, თვითონ შემოგვთავაზეს მოძიებული ბიოგრაფიების არქივისთვის გადაგზავნა. შედეგად, წელს პირველად, მაუთჰაუზენის არქივის წლიურ კატალოგში, ერთ-ერთი ქართველი ჯარისკაცის, გრიგოლ ბედოშვილის ბიოგრაფია შევა. არქივთან თანამშრომლობის გაგრძელებას, რა თქმა უნდა, მომავალშიც ვაპირებთ. შევთავაზეთ მონაცემთა ბაზაში იმ ხარვეზების შესწორებაში დახმარება, რომლებიც ქართველი ჯარისკაცების სახელებსა და ტოპონიმებში გვხვდება. გარდა ავსტრიული მხარისა, ყოველთვის ხაზგასმით აღვნიშნავ საქართველოს ვეტერანების საქმეთა სახელმწიფო სამსახურთან კომუნიკაციის ხარისხსა და პროფესიონალიზმს. მათი მხარდაჭერა კიდევ უფრო მეტ მოტივაციას გვძენს, მუშაობა გავაგრძელოთ და საბოლოოდ, ეს მასალა ერთ წიგნად გამოვცეთ.
სალომე: პროექტის მიმდინარეობისას ვცდილობდით, თავად გვეკეთებინა ყველაფერი, დახმარება მხოლოდ მაშინ გვეთხოვა, როცა თავად ვეღარ გავართმევდით რაღაც საკითხს თავს. ასე გავართვით დამოუკიდებლად თავი კვლევის პროცესს და ნებართვის აღებას ავსტრიის შინაგან საქმეთა სამინისტროსგან, რომელსაც მაუთჰაუზენის არქივი ეკუთვნის. დამოუკიდებლად შევძელით მემორიალის აღმართვის ნებართვის მოპოვებაც. თვეების განმავლობაში გაგრძელდა მოლაპარაკება მუზეუმის ადმინისტრაციასთან, მაკეტიც თავად დავამზადეთ, მარიკამ შექმნა საკუთარი დიზაინით. რამდენიმეთვიანი ლოდინის შემდეგ დასტური მივიღეთ, მაგრამ, არ გქვონდა ფინანსები დაფის დასამზადებლად.
საბედნიეროდ, ავსტრიაში მცხოვრებმა ქართველმა, ქეთევან რურუამ გამოხატა დახმარების სურვილი, უკვე დამზადებული ქვის ტრანსპორტირებაზე კომპანია „აირზენამ“ უარი გვითხრა, აქაც ავსტრიაში მცხოვრები ქართველი დაგვეხმარა — ვაჟა კაზიევმა ქვა საკუთარი მანქანით ჩამოიტანა ავსტრიამდე. შემდეგ მთავარი პრობლემა დამონტაჟება იყო, ავსტრიულმა კომპანიამ რამდენიმე ასეული ევრო მოითხოვა. ჩვენთვის საკმაოდ დიდი თანხა იყო, ამიტომ ისევ დავიწყეთ ალტერნატივის ძიება და საბოლოოდ, ავსტრიაში მცხოვრებმა ქართველმა არქიტექტორმა, იკო მინდაძემ, სრულიად უსასყიდლოდ, დაამონტაჟა დაფა, რაშიც კიდევ ერთი ქართველი — ერეკლე თურქაძე დაგვეხმარა. პროექტის მიმდინარეობისას გვგულშემატკივრობდა ქალბატონი თამილა ჯერვალიძე ავსტრიის ქართული სათვისტომოს ხელმძღვანელი. ყველას, ვინც ამ პროექტში ჩაერთო, მოხალისეობრივად გვერდით დაგვიდგა, უდიდესი მადლობა ეკუთვნის!
მემორიალური დაფის გახსნაზე, სასიხარულო იყო საქართველოს ვეტერანთა სახელმწიფო სამსახურის დელეგაციის სტუმრობა. ისინი ოჯახების მოძიებაში დახმარებას დაგვპირდნენ. საქართველოს პარლამენტის განათლების, მეცნიერების და კულტურის კომიტეტმა, პარლამენტის შენობაში, პირველი რესპუბლიკის დარბაზში, ჩვენი პროექტის პრეზენტაციის შესაძლებლობა მოგვცა, რომელსაც, პარლამენტის წევრებთან და სხვა სახელმწიფო მოხელეებთან ერთად, ჯარისკაცების ოჯახის წევრებიც დაესწრნენ.
ქართველი სტუდენტების თვალით დანახული ავსტრიული განათლების სისტემა
მარიკა: ავსტრიაში განათლების სისტემის შეფასება სუბიექტური გამომივა იმიტომ, რომ მხოლოდ ორ სასწავლებელში (პროფესიული უმაღლესი სკოლა იოანეუმი და ვენის უნივერსიტეტი), ორ კონკრეტულ სამაგისტრო მიმართულებაზე (საგამოფენო დიზაინი და ხელოვნების ისტორია) სწავლის გამოცდილება მაქვს. პირველი მათგანი იმით იყო განსაკუთრებული, რომ სტუდენტებს და ლექტორებს შორის იერარქია თითქმის არ არსებობდა, ერთმანეთს შენობით ვესაუბრებოდით, თავისუფალ აზროვნებას, იდეების რეალიზებას, კრიტიკის მოსმენას გვასწავლიდნენ, ყველა სტუდენტის ინდივიდუალიზმი გათვალისწინებული იყო და მისი გამორჩეულობა — ხაზგასმული. როცა ჩემი სამაგისტრო თემა პირველად გავაცანი თემის ხელმძღვანელს, მეგონა, ბევრი არგუმენტის მოყვანა დამჭირდებოდა იმის დასამტკიცებლად, რომ ეს ნამდვილად საინტერესო თემაა, რომელზეც აუცილებლად უნდა დაიწეროს (თბილისის, როგორც იუნესკოს დიზაინ-ქალაქის პოტენციალზე ვწერდი). უპრობლემოდ დამთანხმდა, ეს თემა მისთვისაც საინტერესო აღმოჩნდა.
უნივერსიტეტში იერარქია პროფესორსა და სტუდენტს შორის უფრო თვალშისაცემია, თუმცა ეს გასაგებიცაა, მისი შინაარსისა და კონსერვატიული სტრუქტურის გათვალისწინებით. აქ სტუდენტს სამეცნიერო საქმიანობას ასწავლიან, ამ სიტყვის პირდაპირი გაგებით. სასწავლო პროგრამაც ისეა შედგენილი, ლექციების პარალელურად, სემინარებზე დასწრება სავალდებულოა — მოსმენის გარდა, დისკუსიაში აქტიური ჩართვა, საკუთარ თემაზე პრეზენტაციისა და წერილობითი სამეცნიერო ტექსტის მომზადება. პარალელურად, სტუდენტ-ასისტენტების ე.წ. ტუტორიუმები ტარდება რეფერატის სწორად წერის, სწორად ციტირების, ლიტერატურის გამოყენების და სხვა თემებზე. ვერ ვიტყვი, რომ რადიკალურად განსხვავებულია ქართული საუნივერსიტეტო სისტემისგან-მეთქი, თუმცა, რა თქმა უნდა, აქ მეტი შესაძლებლობაა, მაგალითად, ტექნიკური აღჭურვილობისა და სამეცნიერო ლიტერატურაზე ხელმისაწვდომობის მხრივ.
სალომე: ჩემთვის ეს არის ქვეყანა, რომელმაც ძალიან ბევრი შესაძლებლობა მომცა. ვსწავლობ უნივერსიტეტში, რომელიც 650 წლისაა და სიძველით პირველია მთელ გერმანულენოვან სივრცეში. აქ სტუდენტობა ძალიან საინტერესოა, განსხვავდება საქართველოში მიღებული გამოცდილებისგან. მომწონს სისტემა, რომლის საშუალებითაც ყველას აქვს უფლება გახდეს სტუდენტი და სასწავლო გრაფიკი, დროის თვალსაზრისით, ისე გაანაწილოს, როგორც თავად სურს. მომწონს პროფესორებისა და სტუდენტების ურთიერთდამოკიდებულება, უშუალობა, როცა პროფესორი ისე გესაუბრება, როგორც კოლეგას. ვენის უნივერსიტეტში 95 000-მდე სტუდენტი სწავლობს და ჩემთვის განსაკუთრებით სასიამოვნოა აქ შექმნილი კულტურული მრავალფეროვნება.
მაგისტრატურაზე სწავლის პარალელურად, ჩართული ვარ სასტიპენდიო პროგრამაში, რომელშიც ავსტრია საკმაოდ დიდ თანხას დებს, რომ უცხო ქვეყნის აქტიურ სტუდენტებს შესაძლებლობა მოგვეცეს, ჩვენი პროფესიიდან გამომდინარე, მივიღოთ გამოცდილება უშუალოდ სახელმწიფო ინსტიტუტებისა და მათი წარმომადგენლებისგან. ვმონაწილეობთ სხვადასხვა კონფერენციაში, გვიტარდება ტრენინგები და ვეცნობით ავსტრიისა და ევროკავშირის პოლიტიკურ სისტემას, გვაქვს გასვლითი ვიზიტები. მოკლედ რომ ვთქვა, ქვეყანა, რომლისთვისაც მე ერთი ჩვეულებრივი უცხოელი სტუდენტი ვარ, არ იშურებს ძალისხმევას, შემიწყოს ხელი როგორც პროფესიულ, ისე პიროვნულ განვითარებაში! ეს არის ის, რაც ყოველთვის გემახსოვრება და ძალიან მინდა ოდესმე მომეცეს საშუალება, ამ ქვეყანას მადლობა გადავუხადო!
პასუხი კითხვის გარეშე
მარიკა: რაც თქვენ არ გიკითხავთ, მაგრამ აღნიშვნის ღირსად მივიჩნევ: 1. როდესაც ვამბობთ ან ვწერთ „ქართველი ტყვეები“, „ ქართული გვარები“, ვგულისხმობთ არა მხოლოდ ეთნიკურად ქართველებს, არამედ სხვა ეთნიკური ჯგუფების იმ წარმომადგენლებსაც, რომლებიც ყოფილი საბჭოთა საქართველოს რესპუბლიკის მოქალაქის სტატუსით იყვნენ ტყვეობაში; 2. გარდა მაუთჰაუზენის ელექტრონული მონაცემთა ბაზისა, დამატებით, გვარები მოვიძიეთ, ერთი მხრივ, მაუთჰაუზენის აქრივში და, მეორე მხრივ, მათიას კალთენბრუნერის მონოგრაფიაში, რომელიც მან მაუთჰაუზენის ბანაკიდან საბჭოთა ჯარისკაცების ყველაზე მასშტაბურ გაქცევას მიუძღვნა; 3. ვფიქრობ, რომ საკუთარი სამშობლოსთვის მნიშვნელოვანი საქმის კეთება მსოფლიოს ნებისმიერ ქვეყანაში შესაძლებელია მანამ, სანამ საკუთარი იდენტობა გეძვირფასება.
სალომე: მე ყურადღებას საზღვარგარეთ მცხოვრები ქართველი ახალგაზრდების აქტიურობის მნიშვნელობაზე გავამახვილებდი. ძალიან ბევრი რამ შეგვიძლია სტუდენტებს, რომლებიც საქართველოს ფარგლებს მიღმა ვცხოვრობთ. ხშირ შემთხვევაში, ჩვენ აქტიურად ვართ ჩართული იმ ქვეყნის სოციალურ ცხოვრებაში, სადაც ვიმყოფებით. ვფლობთ ამ ქვეყნის ენას და გვაქვს კონტაქტები. ეს ყველაფერი თითოეულმა ჩვენგანმა პროდუქტიულად უნდა გამოვიყენოთ ჩვენი ქვეყნის საკეთილდღეოდ. ხშირად გამიგია წუხილი საქართველოდან საზღვარგარეთ წასული ახალგაზრდების შესახებ, რომ ისინი ტოვებენ სამშობლოს... საზღვარგარეთ სასწავლებლად წასვლა ტრაგედია არ არის, პირიქით, ეს არის საუკეთესო საშუალება შევმატოთ ჩვენს ქვეყანას რაღაც, თუნდაც აქ მიღებული ცოდნით და გამოცდილებით! ვისურვებდი, ორმაგად მოგვენდომებინოს თითოეულ ჩვენგანს ქვეყნისთვის რაიმე დადებითის გაკეთება. შევძლებთ კიდეც ამას, მთავარია შრომისმოყვარეობა და ამ ყველაფრის სურვილი. თითოეული ჩვენგანი საქართველოს არაფორმალური ელჩები ვართ მსოფლიოს სხვადასხვა ქვეყანაში და ჩვენი ქვეყნის დახმარება და ფეხზე დაყენება მხოლოდ და მხოლოდ ჩვენი თავდაუზოგავი შრომით მიიღწევა და არა მშველელის ლოდინით.
მოამზადა ლალი ჯელაძემ
|
