2016-11-17
არ შეიძლება იმ ადამიანის გამოცდა, რომელიც 30 წლის განმავლობაში გამოსცადა ცხოვრებამ და რომელსაც თაობები ჰყავს აღზრდილი
განათლების სისტემაში მიმდინარე და დაგეგმილი სიახლეების შესახებ საუბრობს
განათლებისა და მეცნიერების მინისტრი ალექსანდრე ჯეჯელავა
რეფორმის პრიორიტეტული მიმართულებები
ჩვენი სამოქმედო გეგმა წერილობითი ფორმით უკვე არსებობს და, სულ მალე, მთავრობის წარდგენის შემდეგ, საჯარო ვერსია გვექნება. 39 მსხვილი პროექტი გამოიკვეთა, მოგახსენებთ ყველაზე საინტერესოებს.
ჩემი აზრით, ჩვენი გეგმის ცენტრში უნდა იყოს თვითონ სასწავლო პროგრამის რედიზაინი, გადაკეთება და ახლანდელი ბავშვების საჭიროებებზე მისადაგება. ამის გარშემო ბევრი რამ გვითქვამს: ერთი, რომ არ შეიძლება მეშვიდეკლასელი იყოს გადატვირთული და 10 საათამდე მეცადინეობდეს და მეთორმეტეკლასელს საქმე არ ჰქონდეს. ადამიანის ფიზიოლოგიური და ინტელექტუალური განვითარება მოითხოვს ტემპს პირიქით — პატარიდან მზარდისკენ. პირველკლასელს სულ უნდა ვეთამაშოთ და მეთორმეტეკლასელმა, წესით, თავი ვერ უნდა ასწიოს წიგნიდან. უცნაურია, მაგრამ ჩვენთან ასე არ არის. არ შეიძლება, მეხუთე-მეექვსეკლასელს რეპეტიტორი სჭირდებოდეს, თეორიულადაც არ შეიძლება. მშობელიც უნდა ახერხებდეს, რომ დაეხმაროს, თუ საჭიროა და ბავშვი თვითონ უნდა ართმევდეს თავს, მაგრამ ფაქტია, რომ სჭირდება.
ისეთ პროგრამას გავაკეთებთ, რომელიც იქნება ასაკთან შესაფერისი და თან სახალისო. ჩვენ ვზრდით მოქალაქეებს მომავლისთვის და მომავალში მათ რა ცოდნა დასჭირდებათ, არ ვიცით, ე.ი. ჩვენი მთავარი ამოცანაა — მოსწავლეს სწავლა ვასწავლოთ და სწავლა შევაყვაროთ, რომ მომავალში ახალი ტექნოლოგიები რომ შემოვა, რაც დღეს არ არის, შეიწოვოს, როგორც ღრუბელმა. ამგვარად, სკოლის უმნიშვნელოვანესი ამოცანაა მოსწავლეებისთვის სწავლის შეყვარება, პროგრამის გამარტივება და გახალისება — ეს არის ერთი-ერთი მთავარი 39-დან.
სასწავლო პროგრამების გადაკეთება
სამინისტროში არის დეპარტამენტი, ძალიან პროფესიონალური, რომელიც ამაზე მუშაობს. ამას წინათ, მათ ხელმძღვანელს ხუმრობით ვუთხარი — თქვენთან სამუშაოდ გადმოვდივარ მოადგილის რანგში. სერიოზულ მუშაობას ვაპირებთ, ყველაფერი დეტალურად უნდა გავიაროთ. ამაზე მნიშვნელოვანი საქმე, მე პირადად, ნამდვილად არ მაქვს. მე ექსპერტი არ ვარ, რა თქმა უნდა, ამას ექსპერტები გააკეთებენ, ოღონდ მე უნდა შევძლო, რომ ხალხს რაც უნდა, ბავშვებს, ოჯახებს რაც უნდათ, სწორედ ის გატარდეს, თუნდაც უცხოური საუკეთესო პრაქტიკის კუთხით.
არაერთხელ ვახსენე და გავიმეორებ, რომ დამახსოვრებაზე ორიენტირებულ სისტემას, მთელ მსოფლიოში, ცვლის აზროვნებაზე ორიენტირებული სისტემა, ანუ ძველად თუ მნიშვნელოვანი იყო, რომელი წლის რომელ თვეს და დღეს დაიბადა, მაგალითად, ბლეზ პასკალი, ახლა უფრო მნიშვნელოვანია, პირობითად, პასკალსა და ნიუტონს შორის რა განსხვავებებია. დღეს სააზროვნო ამოცანა უფრო აქტუალურია, ადრე სამეხსიერო ამოცანა იყო აქტუალური.
როგორც კი საზეპიროებზე ვთქვი, რომ საჭირო არ არის, შეამჩნევდით ალბათ, მაინც და მაინც, გალაკტიონი, „ვეფხისტყაოსანი“ და აგიოგრაფია გაახსენდა ხალხს და არა ის, თუ რატომ ვამახსოვრებინებთ ბავშვებს ქიმიური ელემენტების მოლურ მასებს ან მდინარის შენაკადების რაოდენობას და დასახელებას, ამაზეა საუბარი. მოკლედ, მე მჯერა, რომ ჩვენ გვაქვს საშუალება, ცოტათი მოვაკლოთ მეხსიერებას, კი არ გავაუქმოთ ან ავკრძალოთ და ეს ცოტა მივუმატოთ აზროვნებას, ანალიტიკას და დასკვნების გაკეთებას.
მე არ ვთვლი, რომ ბავშვმა არ უნდა ისწავლოს საზეპიროები, ვთვლი, რომ უნდა ისწავლოს ზომიერად, ანუ დაბალანსებულად. რას ნიშნავს ეს? ვთქვათ, რატომ არ უნდა ჭამოს ბავშვმა ბოსტნეული? როგორ არ უნდა ჭამოს, ოღონდ დაბალანსებული დიეტა სჭირდება. ჩვენს ტვინსაც სჭირდება დაბალანსებული დიეტა და ახლანდელ ტვინს სჭირდება ცოტა უფრო ნაკლები საზეპირო და ცოტა უფრო მეტი სააზროვნო. ამიტომ ვამბობთ, რომ საზეპიროც იქნება, ლექსსაც ვასწავლით ბავშვს, სიმღერასაც, აგიოგრაფიიდან მნიშვნელოვან ადგილებსაც, ოღონდ, თუ ეს არის მხოლოდ სკოლის ამოცანა და გამოცდაზეც თუ ამას ვტესტავთ, მაშინ ის ბავშვი, შეიძლება, ცხოვრებისთვის მზად არ იყოს და მომავალში, მაგალითად, არჩევნებზე, როცა პოლიტიკოსები ზოგი რას ეუბნება, ზოგი რას, მტყუან-მართალის გარჩევაში საზეპირო ხომ არ უშველის? საბჭოთა სისტემას და ბრიტანულ სისტემას, თავის დროზე, სჭირდებოდა, რომ ტელევიზორიდან რასაც გეტყოდნენ, ის დაგემახსოვრებინა და მერე რობოტივით გაგემეორებინა. ახლა სხვა დრო დადგა, რასაც ტელევიზორიდან გეტყვიან, შენი თავით უნდა აწონ-დაწონო და მტყუან-მართალი გაარჩიო. ეს უნდა ვასწავლოთ სკოლაში.
როგორ გახდეს სკოლა საინტერესო
მე ყოველ კვირას დავდივარ სკოლებში. რომ ნახოთ, პირველკლასელები რა მაგრად ხალისობენ ანუ დაწყებითი საფეხური, თავისი ბუნებით, ისეთია, რომ უყვართ, თვალები აქვთ ანთებული. დღეს მითხრა ერთ-ერთმა მოსწავლემ, ყველა ასო ვიცი, ქ-ც კი ვიციო. ეტყობა, გაუჭირდა ეს ქ და ასე გამიზიარა თავისი სიხარული. მოკლედ, დაწყებითი კლასები სახალისოა, ჩვენ უნდა მოვახერხოთ, რომ ეს ხალისი შენარჩუნდეს, ძირითადად, სკოლაში. რანაირად? მეტი თამაში. ისეთი მაგარი ინტელექტუალური თამაშებია (გეოგრაფიის თემაზე, ისტორიის თემაზე...), შევაჯიბროთ, ვიქტორინები ჩავატაროთ, საზეპიროებში შეჯიბრი ჩავატაროთ, ანუ ნუ იქნება მასწავლებლის მონოლოგი, როცა დგას და მონოტონურად ჰყვება რაღაცას.
ჩვენ გვყავს ზღაპრული მასწავლებლები, ისეთ გაკვეთილებს ატარებენ, რომ ამერიკის და ევროპის ნებისმიერ სკოლას შეშურდება. მათი გამოცდილება უნდა გადმოვიღოთ, რომ იყოს თამაშ-თამაში, შეჯიბრი, ინტერესი, ხუმრობა, იუმორი — ეს ყველაფერი ერთად შეზავებული და, რაც უმნიშვნელოვანესია, ბავშვი იყოს ჩართული ამ პროცესში. თანამედროვე სკოლაში ეს არის მთავარი სიტყვა — ჩართულობა, მაშინ ბავშვს სწავლის ინტერესიც აქვს და მუღამიც.
პროგრამა, რომლითაც დღეს ასწავლიან, რამდენად არის თანხვედრაში ახალ გამოწვევებთან და მოთხოვნებთან
ჩვენ გვაქვს სულ ახლახან დამტკიცებული ეროვნული სასწავლო გეგმა, განახლებული, მეექვსე კლასის ჩათვლით. ეს პროგრამა თანხვედრაშია რეალურად, მაგრამ რამდენად მივიტანეთ ეს ახალი პროგრამა სკოლაში და დავნერგეთ, აი, აქ გვაქვს პრობლემა. სწორი გადაწყვეტილებები მიღებულია, ახლა ჩვენი ამოცანაა, სკოლაში მართლაც ისე ასწავლონ, როგორც წესი და რიგია.
ზედა კლასების პროგრამაზე ახლა მიდის მუშაობა და იმედი მაქვს, ძალიან მალე, ერთ წელიწადში, გვექნება ძირითადი ჩონჩხი ამ პრინციპულად ახალი პროგრამის, რომელიც ასაკობრივად უფრო შესაფერისი იქნება (როგორც ვთქვით — მეთორმეტეკლასელი ძალიან იყოს დატვირთული, მეშვიდეკლასელი — შედარებით ნაკლებად). დაბალანსებული იქნება დამახსოვრება და აზროვნება.
ასევე, არ შეიძლება, სახელმძღვანელოში ისეთი მაგალითები იყოს, რომელიც ახლანდელ დროს საერთოდ არ შეეფერება, ბავშვს სწავლის ინტერესი ეკარგება. ჩვენ რომ მას ველაპარაკოთ, როგორ ვუსმენდით მაგნიტოფონზე ფირებიან კასეტებს, ეს არქაული ამბავია, დინოზავრებზე მონათხრობს ჰგავს. უნდა ვესაუბროთ იმაზე, რაც დღეს ხდება — ინტერნეტზე, Youtube-ზე და ა.შ. ძველი ეფექტურად უნდა შევაჯვაროთ ახალთან.
პედაგოგთა კვალიფიკაციის ამაღლება
გაგიზიარებთ ჩემი ბავშვობის შთაბეჭდილებას — შეყვარებული ვიყავი ერთ-ერთ ჩემს მასწავლებელში. მესამეკლასელი ვიყავი. ის ადამიანი არასდროს დამავიწყდება, რაღაც ზღაპრული იყო და ისეთი დაუძლეველი სურვილი მქონდა, რომ კარგად მესწავლა, რომ საზღვარი აღარ ჰქონდა. ჩვენ ვამბობთ, რომ სწავლა-სწავლებას, ისტორიულად, ყოველთვის საფუძვლად ედო სიყვარული, რაც უნდა უცნაურად ჟღერდეს, მთავარია პატივისცემა და სიყვარული, ფართე გაგებით. დარწმუნებული ვარ, უპირველეს ყოვლისა, გახსენდება ის ადამიანი, ვინც მსგავს ემოციებს იწვევდა შენში, უკეთესი ხდებოდი ან გინდოდა, რომ უკეთესი ყოფილაყავი. სკოლაში ჩვენ, ასე ვთქვათ, სული უნდა დავაბრუნოთ. სკოლა, პირველ რიგში, აღზრდის ადგილია, სადაც კარგი ადამიანი უნდა აღიზარდოს. ის კარგი ადამიანი აუცილებლად ისწავლის მერე, თუ სწავლას, ცოდნას შევაყვარებთ.
პირველ რიგში, მასწავლებლებთან გვაქვს სამუშაო და ეს ძალიან ადვილი სამუშაოა. კვალიფიკაცია კი არ სჭირდება, ამ ხალხს უნდა უთხრა, გასცენ სიყვარული, მოსწავლეებს სწავლა შეაყვარონ. ამაში ყველამ ერთად უნდა დავუჭიროთ მხარი, გვერდში უნდა დავუდგეთ. მშობლები თვლიან, რომ მასწავლებელს ჯადოსნური ჯოხი აქვს. სახლში თუ არ შეაყვარეს ბავშვს კითხვა, სწავლა და თუ სახლში იგივე არ მოისმინა — რომ სწავლა მნიშვნელოვანია, თუ ბავშვმა დედა არ ნახა წიგნით, ის წიგნს არასდროს არ წაიკითხავს. იფიქრებს, წიგნის კითხვა კარგი რომ იყოს, დედა ან მამა წაიკითხავდაო. შესაბამისად, ვამბობთ, რომ ოჯახიც უნდა დავიყოლიოთ და მასწავლებელიც, რომ მაქსიმალური სიყვარულით, მაქსიმალური სითბოთი მოექცნენ ბავშვებს. მასწავლებელს ამის დრო და საშუალება უნდა ჰქონდეს. დღეს მასწავლებელს იმდენი დოკუმენტაციის წარმოება უწევს, რომ ვერ მიხვდებით, მასწავლებელია თუ ბუღალტერი. ამას აუცილებლად შევცვლით. ეს სქემები, ძირითადად, უკვე შეცვლილია და იწყება მათი დანერგვა. მასწავლებელს უნდა ვაცალოთ, რომ იყოს ბავშვთან კარგ ურთიერთობაში.
იმასაც მსაყვედურობენ, რომ ვთქვი — სკოლიდან არავინ არ წავა. აუცილებლად წავა, პირობას გაძლევთ, ვინც ვერ შეძლებს, რომ ბავშვები კარგ შედეგზე გაიყვანოს, ყველა წავა სკოლიდან, მიუხედავად იმისა, თვითონ რა გამოცდა აქვს ჩაბარებული. მთავარია, ბავშვს მოანდომო სწავლა, შეძლო დაამოტივირო და მერე გზა დაანახო, როგორ ისწავლოს. დანარჩენი სუფთად ტექნიკური მხარეა.
როგორ უნდა შეაყვარონ ყველას სწავლა
ასეთი გამონათქვამია, შვილები კი არ უნდა აღზარდოთ, თქვენი თავი აღზარდეთ და შვილები თქვენ დაგემსგავსებიანო. მასწავლებელი უნდა იყოს სამაგალითო ადამიანი. ისეთი ადამიანი უნდა იყოს, რომელიც ყველას ეხმარება, გვერდში უდგას, იწვის თავისი სამსახურის სიყვარულში და ამის შემდეგ, ბავშვებისთვის ეს გადამდები იქნება. რა თქმა უნდა, ოჯახსაც აქვს მნიშვნელობა. ყველას ერთნაირად ვერ შეაყვარებ, მაგრამ ასეთი ნათქვამიც არის — ოცი წლისას რასაც მეუბნებოდა დედაჩემი, ორმოცი წლისამ გავიგეო. ჩემი მასწავლებლები რასაც მეუბნებოდნენ მეცხრე კლასში, ზოგ რამეს 30 წლის ასაკში მივხვდი, მაგრამ მაინც მივხვდი, მოვიდა ჩემამდე ის სიკეთე, სითბო და დაკვალიანება. აუცილებლად მივა ყველა ბავშვამდე. კლასელები მყავდნენ სამოსნები, დღეს ისეთი მაგარი ხალხია, რომ იმათზე მაგარი არავინ არის იმიტომ, რომ შრომა შეუყვარდათ, მეგობრობა ისწავლეს, გვერდში დგომა ისწავლეს. ეს უნდა იყოს სკოლის მთავარი ამოცანა, პლუს საგნის სწავლება, ამის შემდეგ.
როგორ ავუმაღლოთ მასწავლებლებს მოტივაცია
ძალიან მნიშვნელოვანი საკითხია, ალბათ, მთავარი საკითხია. სასწავლო პროგრამის შემდეგ, მეორე მთავარი პროექტი პედაგოგების მოტივაციაა. პირველ რიგში, პედაგოგების მოტივაციასთან დაკავშირებით (ამის სპეციალისტი ვარ), უნდა ჰკითხო თავად პედაგოგებს — რა სჭირდებათ. და ვკითხე კიდეც, 5 თვეში, 45 შეხვედრაზე, შევხვდი 12000-ს პედაგოგს (გარდა იმ სპეციალისტებისა, ვისთანაც სულ ვმუშაობ) და ველაპარაკე პირისპირ. გვეუბნება ეს ხალხი, რა არის საჭირო, პირდაპირ, ზედმიწევნით კარგად იციან, რა სჭირდებათ: მეტი დრო ბავშვებთან სამუშაოდ; მეტი მხარდაჭერა მშობლების (რომ მშობელი ბავშვს ეუბნებოდეს, მასწავლებელს მიჰყევი); უფრო მეტი თავისუფლება იმავე სახელმძღვანელოსთვის, სასწავლო რესურსისთვის და ა.შ.; ხშირ შემთხვევაში, ნაკლები ბავშვი, სადაც ამის საშუალებაა; უცნაური და სულელური გადაწყვეტილებების (მაგალითად, სამი საგანი რომ ერთად ისწავლება და ასეთებიც გვაქვს, სამწუხაროდ) გაუქმება... — უზარმაზარი სია მაქვს, რომელიც მასწავლებლებთან ყოველ შეხვედრაზე იხვეწება. სხვათა შორის, კომპლიმენტებიც მივიღე, რა კარგად მიხვდი მასწავლებლების საჭიროებებსო. მე კი არ მივხვდი, ვკითხე, ვინც იცის და მითხრეს. დარწმუნებული ვარ, ძალიან მოკლე ვადაში, თვეებზეა საუბარი, ჩვენს სკოლებში მასწავლებლების მოტივაცია დღევანდელისგან თვისობრივად განსხვავებული იქნება.
ხელფასი, რა თქმა უნდა, მნიშვნელოვანია და ამ მიმართულებითაც ვდგამთ ნაბიჯებს, მომავალ წელსაც გაგრძელდება ამ მიმართულებით სვლა, 2018 წელშიც, 2019-შიც... მოკლედ, ჩვენ ზუსტად ვიცით, საით მივდივართ. ძალიან მიხარია, რომ პედაგოგის საშუალო ხელფასით დავეწიეთ ქვეყნის საშუალო ხელფასს, ანუ მასწავლებელი სხვაზე მეტად დაჩაგრული მაინც აღარ არის. ეს საკმარისი არ არის, ვაგრძელებთ ამაზე მუშაობას, მაგრამ მთავარია, რომ ეს ხალხი ფულისთვის არ არის სკოლაში მოსული. ეს ხალხი ამბობს, ნორმალურ ხელფასს თუ გადამიხდი, კარგ პირობებს თუ შემიქმნი და მიმიშვებ ჩემს საყვარელ მოსწავლეებთან, მთებს გადავდგამ და გადავატრიალებო. ზუსტად ამას ვაპირებთ და ეს მოხდება ძალიან მალე.
მასწავლებლის კომპეტენციის ამაღლება
ჩვენ გვაქვს მასწავლებლის პროფესიული განვითარების ცენტრი, ე.წ. „მასწავლებლის სახლი“, რომელიც ძალიან მნიშვნელოვანი ინსტრუმენტია, ჩვენი ამერიკელი მეგობრებიც გვეხმარებიან და ამ მიმართულებას ჩვენ თვითონაც ვავითარებთ. სკოლის მასწავლებლები არიან და გვინდა, რომ უფრო მეტად იყვნენ ჩართული ერთმანეთის სწავლება-განვითარებაში. მოკლედ, მასწავლებელი სწორედ ის პროფესიაა, რომელმაც ყოველწლიურად ძალიან ბევრი სიახლე უნდა გაიგოს. პედაგოგიკა ისე დინამიურად ვითარდება, რომ, ფაქტობრივად, შარშანდელი ცოდნით წელს ვეღარ ასწავლი. ბავშვი მოვა და Twitter-ზე მოგიყვება რაღაცას, წარმოდგენა მაინც უნდა გქონდეს, რა არის ეს ან ვირტუალური რეალობა და ა.შ. ყველაფერი ძალიან სწრაფად იცვლება, ასე რომ, ტრენინგი უნდა იყოს რეგულარული, ონლაინ ინსტრუმენტებსაც ვქმნით. დღეს შექმნილია პორტალი, სადაც მასწავლებლებს შეუძლიათ ერთმანეთს გაუზიარონ ამბები, ერთ-ერთი მასწავლებელი თუ იკითხავს, რა არის ეს Twitter, რომელიმე კოლეგა დაუწერს ახსნა-განმარტებას. ეს არის მასწავლებლების ურთიერთდახმარება, რაც ასევე ძალიან მნიშვნელოვანია.
მასწავლებლის სახლი აძლიერებს თავის საქმიანობას, აფართოებს და ჩვენს მასწავლებლებს კვალიფიკაციის ამაღლების სულ უფრო მეტი შესაძლებლობა ექნებათ.
ცვლილებები სქემაში
რაც უკვე შეიცვალა ამ სქემაში, არის მუქარა. სქემა მთავრდებოდა სიტყვებით — ...თუ არადა, წახვალ სახლში. სახლში წასვლა სქემასთან კავშირში აღარ არის. სქემა, რომელიც არის დამშინებელი, „ბუა“ ,პროფესიული განვითარების სქემა არ არის, ის არის დასაშინებელი სქემა.
ჩვენ ვამბობთ, რომ სახლში აუცილებლად წავა ყველა, ვინც გაკვეთილს ვერ ჩაატარებს, მიუხედავად იმისა, რა გამოცდები აქვს ჩაბარებული. საქმის კეთება სკოლაში აუცილებლად უნდა შეფასდეს და სათანადო შეფასების მეთოდები გვექნება.
რაც შეეხება პროფესიულ განვითარებას, განსაზღვრულია ოთხი საფეხური და ამ ოთხ საფეხურზე განსხვავებულია როგორც ანაზღაურება, დანამატები, ასევე კიდევ რაღაც სიკეთეები. თუმცა, გაზრდილია, ასევე, შრომის რაოდენობა, რომელიც საჭიროა, რომ მიაღწიო მაღალ საფეხურს და შეინარჩუნო, ანუ მენტორ მასწავლებელს, რომელიც უმაღლესი კატეგორიაა, ძალიან სერიოზული სამუშაო აქვს ერთხელ კი არა, რომ გადალახოს, არამედ ყოველწლიურად.
საუბარია იმაზეც, რომ დავაბრუნოთ პედაგოგიკა. ადრე, პედაგოგიკის მიმართულებით, გამოცდაც იყო და მომზადებაც, მერე რატომღაც გაუქმდა, აუცილებლად დავაბრუნებთ. ასევე იქნება ტექნოლოგიების მიმართულებით.
მასწავლებლებს არ ეთვლებოდათ სამეცნიერო ხარისხი, რაც შეცდომაა. სამეცნიერო ხარისხი აუცილებლად უნდა გავითვალისწინოთ. სამეცნიერო მუშაობაში ჩართული მასწავლებელი არის უძვირფასესი.
ასევე, უნდა გავითვალისწინოთ სოციალური საქმიანობა — რას აკეთებინებს მასწავლებელი ბავშვებს, როგორ აყვარებს. ჩვენ ფიზიკის მცოდნე და საქართველოს არმოყვარული ბავშვები არ გვჭირდება, გვჭირდება ფიზიკის მცოდნე და საქართველოს მოყვარული ბავშვები. ამიტომ, მასწავლებელი, რომელიც სოციალური მიმართულებითაა აქტიური და აყვარებს ბავშვებს მშობლიური ქვეყნის ისტორიას, ქვეყნის არსს, ქალაქს, სოფელს, თემს..., არის უძვირფასესი და ესეც იქნება გათვალისწინებული სქემაში. გერმანიაშიც ასეა და სხვა ქვეყნებშიც, სოციალურ აქტივობაზე არის ქულები, რომელიც ეხმარება მასწავლებელს, ზედა დონეზე გადავიდეს.
გარდა ამისა, გვექნება ძალიან ბევრი აქტივობა — ტრენინგები, მასწავლებელთა კონფერენციები (გადავწყვიტეთ აღდგენა და უკვე პროცესში ვართ), პუბლიკაციები — ეს ყველაფერი მასწავლებელს დაუგროვებს კრედიტებს და ამ კრედიტების ჯამი თუ იქნა საკმარისი, გადავა შემდეგ დონეზე ან შეინარჩუნებს იმ დონეს, რომელზეც არის დღეს.
იხსნება თუ არა გამოცდის ბარიერი
ბარიერი იხსნება, ეს უკვე გადაწყვეტილია — ბარიერი გამოცდას აღარ ექნება. ოღონდ ეს არ ნიშნავს, რომ ყველა გადავა შემდეგ დონეზე. მაგალითად, გავალთ მე და თქვენ გამოცდაზე, თქვენ აიღებთ 85%-ს, მე 15%-ს. არც ერთი არ ჩავჭრილვართ, უბრალოდ, თქვენ 85%-ის შესაბამისი კრედიტები დაგერიცხებათ, მე — 15%-ის. ჩემი კრედიტები არ ეყოფა შემდეგ დონეზე გადასვლას, თქვენი კრედიტები — ეყოფა. ე.ი. მე რა უნდა ვქნა? უნდა გავაგრძელო მუშაობა — სხვა გამოცდა ჩავაბარო, პუბლიკაციები მოვამზადო, სოციალური აქტივობები განვახორციელო და დავაგროვო საკმარისი კრედიტები. არასდროს არც ერთი ჩაჭრილი მასწავლებელი აღარ გვეყოლება და სიტყვა გამოცდაც მინდა, ამოვიღო ამ სისტემიდან. არ შეიძლება იმ ადამიანის გამოცდა, რომელიც 30 წლის განმავლობაში გამოსცადა ცხოვრებამ, რომელსაც თაობები ჰყავს აღზრდილი და ახლა, ლამის, იმათ შვილიშვილებს ზრდის. ამ ადამიანის გამოცდა არ შეიძლება, მისი კვალიფიკაციის დადასტურება — კი, ბატონო, მისი პროფესიული განვითარების სქემაში ჩართვა — კი, მაგრამ გამოცდა — არა.
სასკოლო ჩანთის წონა
ეს პრობლემა ჩემთვის იმაზე უფრო მნიშვნელოვანია, ვიდრე მინისტრისთვის, იმიტომ რომ, ჩემს შვილს ამან ჯანმრთელობა დაუზიანა. ძალიან ბევრ ადამიანს ძალიან სერიოზული პრობლემები შეუქმნა. სამი გზა გვაქვს:
ერთი — ჩვენ შევიმუშავეთ მსუბუქი წიგნის (როგორ ქაღალდზე იყოს დაბეჭდილი, როგორი ყდა ჰქონდეს და ა.შ.) სტანდარტი, რომლის შემთხვევაშიც, მთელი ჩანთის წონა — წიგნებისა და რვეულების — 3 კილოგრამს არ უნდა აღემატებოდეს. ეს ნებისმიერი ასაკისთვის დაშვებული სტანდარტია და ამაზე უკვე ვმუშაობთ, ახალი წიგნები ამ სტანდარტის იქნება.
მეორე — განიტვირთება ქვედა კლასების პროგრამა, რაზეც უკვე მოგახსენეთ. იმდენი საგანი რომ აღარ ექნება დღეში მოსწავლეს, აღარც იმდენი წიგნის წაღება მოუწევს და ჩანთა შემსუბუქდება.
მესამე — როგორც ალტერნატივას, ოღონდ ნებაყოფლობით ალტერნატივას, შემოვიღებთ ელექტრონულ წიგნებს. ოჯახი თუ გადაწყვეტს, მხოლოდ იმ შემთხვევაში, ბავშვს შეეძლება, მაგალითად, სახლში იმუშაოს ნაბეჭდი წიგნებით და სკოლაში მხოლოდ კომპიუტერი წაიღოს, რომელშიც ჩატვირთული ექნება ყველა წიგნი. ამგვარად, წიგნების წინ და უკან ტარება შეიძლება აღარ დასჭირდეს.
მშობელთა კრება
არის საკითხები, რომლისთვისაც კრების ფორმატი არაჩვეულებრივია, მაგალითად, ექსკურსიაზე თუ ვთანხმდებით, სად წავიდეთ და როგორ, კარგია, რომ მშობლები ერთად შევკრიბოთ. თუ ლაპარაკია ბავშვის წარმატებისა და წარუმატებლობის განხილვაზე, ეს უნდა მოხდეს, მხოლოდ და მხოლოდ, ინდივიდუალურ რეჟიმში. დღესაც ცდილობს ზოგიერთი თავდადებული მასწავლებელი, საკუთარი შრომის ხარჯზე, მშობლებს ინდივიდუალურად დაელაპარაკოს, თუმცა, ეს უნდა გავხადოთ სულ უფრო ხელმისაწვდომი და ყველას უნდა ჰქონდეს ამის საშუალებაც და ვალდებულებაც.
ის ფაქტი, რომ ბევრმა სკოლამ უკვე დანერგა ელექტრონული ჟურნალი და მშობელს შეიძლება შეტყობინება მოსდიოდეს მესიჯით ან იმეილით, ძალიან კარგია, იმიტომ რომ, არავის არ უნდა და არ შეიძლება, ბავშვის ნიშნები საერთო შეკრებაზე გამოაცხადო. ჩვენ ვაპირებთ, რომ მასწავლებლებს მაქსიმალურად შევუწყოთ ხელი, რომ მეტი დრო დახარჯონ მშობლებთან, ინდივიდუალურად, როგორც ეს ბევრგან ხდება და ამაში მიიღონ გასამრჯელო, ჩავუთვალოთ საათებში. ეს ძალიან მნიშვნელოვანია იმიტომ, რომ მატერიალურ მოტივს შევუქმნით მასწავლებელს, მეტი დრო დაუთმოს მშობელს. მშობელი თუ ვერ „აღვზარდეთ“ (ალბათ, ცოტა უცნაურად ჟღერს), თუ ვერ ავიყოლიეთ ბავშვის აღზრდაში, არაფერი გვეშველება.
მოამზადა ლალი თვალაბეიშვილმა
|
